﴿ إِنَّمَا مَثَلُ ٱلْحَيَوٰةِ ٱلدُّنْيَا كَمَآءٍ أَنزَلْنَٰهُ مِنَ ٱلسَّمَآءِ فَٱخْتَلَطَ بِهِۦ نَبَاتُ ٱلْأَرْضِ مِمَّا يَأْكُلُ ٱلنَّاسُ وَٱلْأَنْعَٰمُ حَتَّىٰٓ إِذَآ أَخَذَتِ ٱلْأَرْضُ زُخْرُفَهَا وَٱزَّيَّنَتْ وَظَنَّ أَهْلُهَآ أَنَّهُمْ قَٰدِرُونَ عَلَيْهَآ أَتَىٰهَآ أَمْرُنَا لَيْلًا أَوْ نَهَارًۭا فَجَعَلْنَٰهَا حَصِيدًۭا كَأَن لَّمْ تَغْنَ بِٱلْأَمْسِ ۚ كَذَٰلِكَ نُفَصِّلُ ٱلْءَايَٰتِ لِقَوْمٍۢ يَتَفَكَّرُونَ ﴾

“The parable of the life of this world is but that of rain which We send down from the sky, and which is absorbed by the plants of the earth whereof men and animals draw nourishment, until -when the earth has assumed its artful adornment and has been embellished, and they who dwell on it believe that they have gained mastery over it -there comes down upon it Our judgment, by night or by day, and We cause it to become [like] a field mown down, as if there had been no yesterday. Thus clearly do We spell out these messages unto people who think!”

[ إِنَّمَا مَثَلُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَاءٍ أَنْزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ ] نموونه‌ی ژیانی دونیا له‌ خێرایى له‌ناوچوونى وه‌كو ئاوێك وایه‌ كه‌ له‌ ئاسمانه‌وه‌ دامانبه‌زاندبێ كه‌ ڕووه‌ك و دانه‌وێڵه‌كانی زه‌وی هه‌ندێكی تێكه‌ڵ ئه‌بێ به‌سه‌ر هه‌ندێكیدا [ مِمَّا يَأْكُلُ النَّاسُ وَالْأَنْعَامُ ] له‌وه‌ی كه‌ خه‌ڵكی و ئاژه‌ڵ ئه‌یخوات [ حَتَّى إِذَا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَهَا وَازَّيَّنَتْ ] تا زه‌ویه‌كه‌ خۆی ئه‌ڕازێنێته‌وه‌ به‌و گژوگیاو گوڵه‌ جوانانه‌و خۆی جوان ده‌كات [ وَظَنَّ أَهْلُهَا أَنَّهُمْ قَادِرُونَ عَلَيْهَا ] خاوه‌نی ئه‌و به‌روبووم و كشتوكاڵه‌ وا ئه‌زانن توانایان هه‌یه‌ بڕۆن سوودی لێ ببینن و به‌رهه‌مه‌كه‌ی بڕننه‌وه‌ [ أَتَاهَا أَمْرُنَا لَيْلًا أَوْ نَهَارًا ] فه‌رمانی ئێمه‌ واته‌: سزای ئێمه‌ ئه‌دا به‌سه‌ر ئه‌و كشتوكاڵ و دانه‌وێڵه‌و به‌روبوومه‌دا به‌ شه‌و یان به‌ڕۆژ [ فَجَعَلْنَاهَا حَصِيدًا ] وای لێ ئه‌كه‌ین كه‌ وه‌ك ئه‌وه‌ی دورابێته‌وه‌و به‌رهه‌می ڕنرابێت و هیچی پێوه‌ ناهێلین [ كَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ ] وه‌ك ئه‌وه‌ی كه‌ دوێنێ ئه‌و نه‌بووبێت كه‌ ئاوا جوان و سه‌وزو ڕازاوه‌و ته‌ڕ بووبێت [ كَذَلِكَ نُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (٢٤) ] به‌م شێوازه‌ ئایه‌ته‌كانی خۆمان درێژه‌ پێ ئه‌ده‌ین و ڕوونی ئه‌كه‌ینه‌وه‌ بۆ كه‌سانێك كه‌ بیر بكه‌نه‌وه‌، واته‌: ژیانی دونیاش ئاوایه‌ له‌ناكاو له‌ناوتان ئه‌به‌ین و كۆتایتان پێ دێنین.