﴿ وَيَٰقَوْمِ هَٰذِهِۦ نَاقَةُ ٱللَّهِ لَكُمْ ءَايَةًۭ فَذَرُوهَا تَأْكُلْ فِىٓ أَرْضِ ٱللَّهِ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوٓءٍۢ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابٌۭ قَرِيبٌۭ ﴾

“And [then he said]: "O my people! This she-camel belonging to God shall be a token for you: so leave her alone to pasture on God's earth, and do her no harm, lest speedy chastisement befall you!"”

{حوشترەكەی ساڵح پێغەمبەر - صلی الله علیه وسلم -} [ وَيَا قَوْمِ هَذِهِ نَاقَةُ اللَّهِ لَكُمْ آيَةً ] وه‌ ئه‌ی قه‌ومی خۆم ئه‌م حوشتره‌ كه‌ خۆتان پێشنیارتان كردبوو خوای گه‌وره‌ له‌و تاوێره‌ بۆى ده‌ركردن [ فَذَرُوهَا تَأْكُلْ فِي أَرْضِ اللَّهِ ] جا لێیبگه‌ڕێن و وازی لێ بێنن با له‌ زه‌وی خوای گه‌وره‌ بله‌وه‌ڕێ [ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ ] وه‌ به‌ خراپه‌ ده‌ستی بۆ نه‌به‌ن [ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابٌ قَرِيبٌ (٦٤) ] چونكه‌ سزایه‌كی نزیك ئه‌تانگرێته‌وه‌ ئه‌گه‌ر ئێوه‌ به‌ خراپه‌ لێی نزیك ببنه‌وه‌.