﴿ حَتَّىٰٓ إِذَا ٱسْتَيْـَٔسَ ٱلرُّسُلُ وَظَنُّوٓا۟ أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا۟ جَآءَهُمْ نَصْرُنَا فَنُجِّىَ مَن نَّشَآءُ ۖ وَلَا يُرَدُّ بَأْسُنَا عَنِ ٱلْقَوْمِ ٱلْمُجْرِمِينَ ﴾

“[All the earlier apostles had to suffer persecution for a long time;] but at last -when those apostles had lost all hope and saw themselves branded as liars - Our succour attained to them: whereupon everyone whom We Milled [to be saved] was saved [and the deniers of the truth were destroyed]: for, never can Our punishment be averted from people who are lost in sin.”

[ حَتَّى إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا جَاءَهُمْ نَصْرُنَا ] به‌ [ كُذِّبُوا ] ده‌خوێنرێته‌وه‌، واته‌: تا پێغه‌مبه‌ران بێئومێد بوون له‌ ئیمان هێنانى قه‌ومه‌كه‌یان، وه‌ گومانیان بردووه‌ كه‌ به‌ درۆ زانرابێتن له‌لایه‌ن خه‌ڵكیه‌وه‌، وه‌ به‌ [ كُذِبُوا ] ده‌خوێنرێته‌وه‌، واته‌: تا پێغه‌مبه‌ران بێئومێد بوون و دڵنیا بوون كه‌ قه‌ومه‌كه‌یان به‌ درۆیان زانیون و ئیمانیان پآ ناهێنن، یاخود خه‌ڵكه‌كه‌ گومانی ئه‌وه‌یان بردووه‌ كه‌ پێغه‌مبه‌ره‌كه‌ درۆیان له‌گه‌ڵدا ده‌كات كه‌ ئه‌ڵێ خوای گه‌وره‌ سزاتان ئه‌دات له‌و كاته‌دا سه‌ركه‌وتنی ئێمه‌یان بۆ هاتووه‌ [ فَنُجِّيَ مَنْ نَشَاءُ وَلَا يُرَدُّ بَأْسُنَا عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِينَ (١١٠) ] ئه‌وه‌ی كه‌ ویستمان لێ بێت ڕزگاری ئه‌كه‌ین وه‌ هیچ كه‌سێك سزای ئێمه‌ ناگه‌ڕێنێته‌وه‌ له‌ كه‌سانی هاوبه‌شبڕیارده‌رو تاوانبار.