﴿ وَٱسْتَبَقَا ٱلْبَابَ وَقَدَّتْ قَمِيصَهُۥ مِن دُبُرٍۢ وَأَلْفَيَا سَيِّدَهَا لَدَا ٱلْبَابِ ۚ قَالَتْ مَا جَزَآءُ مَنْ أَرَادَ بِأَهْلِكَ سُوٓءًا إِلَّآ أَن يُسْجَنَ أَوْ عَذَابٌ أَلِيمٌۭ ﴾

“And they both rushed to the door; and she [grasped and] rent his tunic from behind-and [lo!] they met her lord at the door! Said she: "What ought to be the punishment of one who had evil designs on [the virtue of] thy wife - [what] but imprisonment or a [yet more] grievous chastisement?"”

[ وَاسْتَبَقَا الْبَابَ ] یوسف ڕای كرد به‌ره‌و ده‌رگاكه‌و خێزانه‌كه‌ی عه‌زیزی میصریش به‌دوایه‌وه‌ بوو راویده‌نا بۆ ئه‌وه‌ى بیگرێت، كه‌ وتراوه‌: ناوی زوڵه‌یخا بووه‌ [ وَقَدَّتْ قَمِيصَهُ مِنْ دُبُرٍ ] په‌لاماری یوسفی دا - صلی الله علیه وسلم - له‌ دواوه‌و قه‌میسه‌كه‌ی دڕاند [ وَأَلْفَيَا سَيِّدَهَا لَدَى الْبَابِ ] وه‌ گه‌وره‌كه‌ی خۆی (عه‌زیزی میصر)یان بینی له‌لای ده‌رگاكه‌ [ قَالَتْ مَا جَزَاءُ مَنْ أَرَادَ بِأَهْلِكَ سُوءًا إِلَّا أَنْ يُسْجَنَ ] ئافره‌ته‌كه‌ یه‌كسه‌ر ده‌ستپێشخه‌ری كرد بۆ ئه‌وه‌ی خۆی بپه‌ڕێنێته‌وه‌ له‌و تاوانه‌و وتی: سزای كه‌سێك چیه‌ كه‌ بیه‌وێ خراپه‌ له‌گه‌ڵ خێزانی تۆدا بكات ته‌نها ئه‌وه‌ نه‌بێت كه‌ به‌ند بكرێت، واته‌: داوای لێ كرد كه‌ به‌ندی بكات [ أَوْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (٢٥) ] یان سزایه‌كی به‌ئێش و ئازاری بده‌.