﴿ ۞ وَقَالَ نِسْوَةٌۭ فِى ٱلْمَدِينَةِ ٱمْرَأَتُ ٱلْعَزِيزِ تُرَٰوِدُ فَتَىٰهَا عَن نَّفْسِهِۦ ۖ قَدْ شَغَفَهَا حُبًّا ۖ إِنَّا لَنَرَىٰهَا فِى ضَلَٰلٍۢ مُّبِينٍۢ ﴾

“NOW the women of the city spoke [thus to one another]: "The wife of this nobleman is trying to induce her slave-boy to yield himself unto her! Her love for him has pierced her heart; verily, we see that she is undoubtedly suffering from an aberration!”

{ئافرەتە خانەدانەكان‌و خێزانی عەزیزی میسر} [ وَقَالَ نِسْوَةٌ فِي الْمَدِينَةِ امْرَأَتُ الْعَزِيزِ تُرَاوِدُ فَتَاهَا عَنْ نَفْسِهِ ] كۆمه‌ڵێك ئافره‌تى شازاده‌و خێزانى پیاوه‌ گه‌وره‌كان له‌ شاردا كاتێك ئه‌م هه‌واڵه‌یان بیست وتیان: خێزانه‌كه‌ی عه‌زیزی میصر داوای له‌و گه‌نجه‌ كردووه‌ كه‌ خزمه‌تكاری بووه‌و له‌ ماڵیاندا بووه‌ كه‌ كاری خراپه‌ی له‌گه‌ڵدا بكات [ قَدْ شَغَفَهَا حُبًّا ] به‌دڵنیایى خۆشه‌ویستی ئه‌م گه‌نجه‌ چووه‌ته‌ ناو په‌رده‌ی دڵیه‌وه‌و نه‌خۆشی خستووه‌ [ إِنَّا لَنَرَاهَا فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ (٣٠) ] به‌راستى ئێمه‌ وا ئه‌بینین كه‌ ئه‌م ئافره‌ته‌ له‌ گومڕاییه‌كی زۆر ئاشكرادایه‌.