﴿ قَالَتْ فَذَٰلِكُنَّ ٱلَّذِى لُمْتُنَّنِى فِيهِ ۖ وَلَقَدْ رَٰوَدتُّهُۥ عَن نَّفْسِهِۦ فَٱسْتَعْصَمَ ۖ وَلَئِن لَّمْ يَفْعَلْ مَآ ءَامُرُهُۥ لَيُسْجَنَنَّ وَلَيَكُونًۭا مِّنَ ٱلصَّٰغِرِينَ ﴾

“Said she: "This, then, is he about whom you have been blaming me! And, indeed, I did try to make him yield himself unto me, but he remained chaste. Now, however, if he does not do what I bid him, he shall most certainly be imprisoned, and shall most certainly find himself among the despised!”

[ قَالَتْ فَذَلِكُنَّ الَّذِي لُمْتُنَّنِي فِيهِ ] ئافره‌ته‌كه‌ وتی: ئا ئه‌مه‌ ئه‌و كوڕه‌یه‌ كه‌ ئێوه‌ لۆمه‌تان كردم له‌سه‌ری [ وَلَقَدْ رَاوَدْتُهُ عَنْ نَفْسِهِ فَاسْتَعْصَمَ ] وه‌ دانى پێدا ده‌نێت كه‌ من داوام لێ كرد كه‌ بێت له‌گه‌ڵمدا كاری خراپه‌ بكات به‌ڵام ئه‌و خۆی پاراست وه‌ كاری خراپی له‌گه‌ڵمدا نه‌كرد (ئه‌مه‌ شایه‌تیدانه‌ بۆ پاكێتى یوسف له‌لایه‌ن ئافره‌ته‌كه‌وه‌) [ وَلَئِنْ لَمْ يَفْعَلْ مَا آمُرُهُ لَيُسْجَنَنَّ ] وه‌ دووباره‌ داوای ئه‌وه‌ی لێ ئه‌كه‌م ئه‌گه‌ر ئه‌نجامی نه‌دات له‌گه‌ڵمدا ئه‌بێ بیخه‌مه‌ سجنه‌وه‌ [ وَلَيَكُونًا مِنَ الصَّاغِرِينَ (٣٢) ] وه‌ ئه‌بێ زه‌لیل و ڕیسوا ببێ له‌ناو سجندا.