﴿ لَهُۥ مُعَقِّبَٰتٌۭ مِّنۢ بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِۦ يَحْفَظُونَهُۥ مِنْ أَمْرِ ٱللَّهِ ۗ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّىٰ يُغَيِّرُوا۟ مَا بِأَنفُسِهِمْ ۗ وَإِذَآ أَرَادَ ٱللَّهُ بِقَوْمٍۢ سُوٓءًۭا فَلَا مَرَدَّ لَهُۥ ۚ وَمَا لَهُم مِّن دُونِهِۦ مِن وَالٍ ﴾

“[thinking that] he has hosts of helpers-both such as can be perceived by him and such as are hidden from him -that could preserve him from whatever God may have willed. Verily, God does not change men's condition unless they change their inner selves; and when God wills people to suffer evil [in consequence of their own evil deeds], there is none who could avert it: for they have none who could protect them from Him.”

{خوای گەورە هیچ قەومێك ناگۆڕێت تا خۆیان نەگۆڕن} وه‌ هه‌ر كه‌سێك له‌ تاریكی شه‌ودا به‌ شاراوه‌یی تاوان ئه‌نجام بدات یاخود به‌ ئاشكرا له‌ ڕۆژدا خوای گه‌وره‌ ئاگای له‌ هه‌مووی هه‌یه‌ [ لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ ] وه‌ خوای گه‌وره‌ فریشته‌ پارێزه‌ره‌كانى هه‌یه‌ كه‌ له‌ پێش و دواوه‌ی مرۆڤه‌وه‌ به‌ فه‌رمانی خوای گه‌وره‌ مرۆڤه‌كان ئه‌پارێزن له‌ رووداوه‌كان [ إِنَّ اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ ] به‌ دڵنیایى خوای گه‌وره‌ هیچ قه‌ومێك ناگۆڕێت یان له‌ هه‌ر نازو نیعمه‌تێكدا بن لێیان ناگۆڕێ تا خۆیان خۆیان نه‌گۆڕن به‌ خراپه‌كاری [ وَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلَا مَرَدَّ لَهُ ] وه‌ ئه‌گه‌ر خوای گه‌وره‌ بیه‌وێ كه‌سانێك تووشی سزاو له‌ناو چوون بكات ئه‌وه‌ كه‌س ناتوانێ سزای خوای گه‌وره‌ بگه‌ڕێنێته‌وه‌ [ وَمَا لَهُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَالٍ (١١) ] وه‌ هیچ كه‌سێكیش نیه‌ كه‌ سه‌رپه‌رشتی كاروباریان بكات له‌ غه‌یری خوای گه‌وره‌ یان په‌نای بۆ به‌رن یان سزاكه‌یان له‌سه‌ر لادات.