﴿ مَّثَلُ ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ بِرَبِّهِمْ ۖ أَعْمَٰلُهُمْ كَرَمَادٍ ٱشْتَدَّتْ بِهِ ٱلرِّيحُ فِى يَوْمٍ عَاصِفٍۢ ۖ لَّا يَقْدِرُونَ مِمَّا كَسَبُوا۟ عَلَىٰ شَىْءٍۢ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ ٱلضَّلَٰلُ ٱلْبَعِيدُ ﴾

“[This, then, is] the parable of those who are bent on denying their Sustainer: all their works are as ashes which the wind blows about fiercely on a stormy day: [in the life to come,] they cannot achieve any benefit whatever from all [the good] that they may have wrought: for this [denial of God] is indeed the farthest one can go astray.”

{ نمونەی كافران} [ مَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ أَعْمَالُهُمْ كَرَمَادٍ اشْتَدَّتْ بِهِ الرِّيحُ فِي يَوْمٍ عَاصِفٍ ] نموونه‌ی ئه‌و كافرانه‌ی كه‌ كوفریان به‌ په‌روه‌ردگاریان كردووه‌ كرده‌وه‌كانیان وه‌كو ته‌پوتۆزو لمێك وایه‌ كه‌ له‌ ڕۆژێكی زریان و گه‌رده‌لولى به‌هێزدا بایه‌كی سه‌خت بدات به‌و لمه‌دا، چۆن له‌ شوێنی خۆی نایهێڵێ و شوێنه‌كه‌ی چۆڵ ئه‌كات ئه‌وانیش له‌ ڕۆژی قیامه‌تدا كرده‌وه‌یان بۆ نامێنێت و هه‌مووی به‌تاڵ ئه‌بێته‌وه‌ [ لَا يَقْدِرُونَ مِمَّا كَسَبُوا عَلَى شَيْءٍ ] توانایان نیه‌ ئه‌و كرده‌وانه‌ی كه‌ له‌ دونیا كردوویانه‌ كۆی بكه‌نه‌وه‌ چونكه‌ پووچه‌ڵ بۆته‌وه‌و هیچیان بۆ نه‌ماوه‌ته‌وه‌ چۆن ناتوانن له‌ دونیا ئه‌و ته‌پ وتۆزو لمه‌ كۆبكه‌نه‌وه‌ [ ذَلِكَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِيدُ (١٨) ] ئا ئه‌مه‌یه‌ گومڕایی دوور له‌ ڕێگای حه‌ق.