﴿ لِلْفُقَرَآءِ ٱلَّذِينَ أُحْصِرُوا۟ فِى سَبِيلِ ٱللَّهِ لَا يَسْتَطِيعُونَ ضَرْبًۭا فِى ٱلْأَرْضِ يَحْسَبُهُمُ ٱلْجَاهِلُ أَغْنِيَآءَ مِنَ ٱلتَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُم بِسِيمَٰهُمْ لَا يَسْـَٔلُونَ ٱلنَّاسَ إِلْحَافًۭا ۗ وَمَا تُنفِقُوا۟ مِنْ خَيْرٍۢ فَإِنَّ ٱللَّهَ بِهِۦ عَلِيمٌ ﴾

“[And give] unto [such of] the needy who, being wholly wrapped up in God's cause, are unable to go about the earth [in search of livelihood]. He who is unaware [of their condition] might think that they are wealthy, because they abstain [from begging]; [but] thou canst recognize them by their special mark: they do not beg of men with importunity. And whatever good you may spend [on them], verily, God knows it all.”

[ لِلْفُقَرَاءِ الَّذِينَ أُحْصِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ ] به‌تایبه‌تی صه‌ده‌قات و خێرتان بده‌ن به‌و فه‌قیرو هه‌ژارانه‌ی كه‌ گه‌مارۆ دراون له‌ پێناو خوای گه‌وره‌دا به‌غه‌زا كردن و جیهاد كردن [ لَا يَسْتَطِيعُونَ ضَرْبًا فِي الْأَرْضِ ] كه‌ به‌هۆی غه‌زا كردنه‌وه‌ ناتوانن كاسبی و بازرگانی و كشتوكاڵ بكه‌ن یان به‌هۆی هیجره‌ت كردنه‌وه‌ [ يَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِيَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ ] ئه‌گه‌ر كه‌سێك نه‌یانناسێ وا ئه‌زانێ كه‌ ئه‌مانه‌ ده‌وڵه‌مه‌ندن له‌به‌ر ئه‌وه‌ی كه‌ خۆیان زۆر پاك ڕائه‌گرن وه‌ فه‌قیری و هه‌ژاری خۆیان ده‌رناخه‌ن [ تَعْرِفُهُمْ بِسِيمَاهُمْ ] به‌ڵام كاتێك كه‌ بیانبینی به‌ نیشانه‌كانیان ئه‌یانناسی كه‌ چه‌ندێ لاوازی و فه‌قیری و هه‌ژاریان پێوه‌ دیاره‌ [ لَا يَسْأَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا ] ئه‌مانه‌ نه‌ك هه‌ر ئیلحاح له‌ خه‌ڵكی ناكه‌ن به‌ڵكو داوایش ناكه‌ن [ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ (٢٧٣) ] وه‌ ئێوه‌ هیچ خێرێك نیه‌ كه‌ بیبه‌خشن ئیلا خوای گه‌وره‌ پێی زانایه‌و ئاگای لێ یه‌و ئه‌جرو پاداشتان ئه‌داته‌وه‌ له‌سه‌ری.