﴿ وَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن يَقُولُ ءَامَنَّا بِٱللَّهِ فَإِذَآ أُوذِىَ فِى ٱللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ ٱلنَّاسِ كَعَذَابِ ٱللَّهِ وَلَئِن جَآءَ نَصْرٌۭ مِّن رَّبِّكَ لَيَقُولُنَّ إِنَّا كُنَّا مَعَكُمْ ۚ أَوَلَيْسَ ٱللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِى صُدُورِ ٱلْعَٰلَمِينَ ﴾

“Now there is among men many a one who says [of himself and of others like him], “We do believe in God” - but whenever he is made to suffer in God’s cause, he thinks that persecution at the hands of man is as [much to be feared, or even more than,] God’s chastisement; whereas, if succour from thy Sustainer comes [to those who truly believe] he is sure to say. “Behold, we have always been with you!” Is not God fully aware of what is in the hearts of all creatures?”

هەندێك لە سیفاتى مونافیق و دووڕووان [ وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ ] وە لەناو خەڵكیدا كەسانێك هەن كە دووڕوون ئەڵێن: ئێمە ئیمانمان بە خواى گەورە هێناوە [ فَإِذَا أُوذِيَ فِي اللَّهِ ] بەڵام ئەگەر لە پێناو خوای گەورەدا ئازار بدرێ و تاقیبكرێتەوە [ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ كَعَذَابِ اللَّهِ ] ئەو كاتە ئەو ئازاردان و تاقیكردنەوەی خەڵكییە وەك ئەوە سەیر ئەكات و وائەزانێ خوای گەورە سزای داوە ئەوەندە بەلایەوە قورسەو لە دین هەڵدەگەڕێتەوە لەبەر ئەوەی بێئارام و دووڕووە [ وَلَئِنْ جَاءَ نَصْرٌ مِنْ رَبِّكَ ] وە ئەگەر سەركەوتن لەلایەن خوای گەورەوە بێت و باوەڕداران بەسەر كافراندا سەربخات [ لَيَقُولُنَّ إِنَّا كُنَّا مَعَكُمْ ] ئەو كاتە مونافیقان بە باوەڕداران ئەڵێن: ئێمەیش لەگەڵ ئێوەدا بووین، واتە: لەو غەنیمەتە بەشمان بدەن [ أَوَلَيْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِي صُدُورِ الْعَالَمِينَ (١٠) ] ئایا خوای گەورە خۆی زاناتر نیە بەوەی كە لە سینگ و دڵی خەڵكیدایە كە چیان شاردۆتەوە، واتە: خوای گەورە ئەزانێ كە ئەو مونافیقانە درۆ ئەكەن .