﴿ وَلَنُذِيقَنَّهُم مِّنَ ٱلْعَذَابِ ٱلْأَدْنَىٰ دُونَ ٱلْعَذَابِ ٱلْأَكْبَرِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ ﴾

“However, ere [We condemn them to] that supreme suffering, We shall most certainly let them taste of a suffering closer at hand, so that they might [repent and] mend their ways.”

[ وَلَنُذِيقَنَّهُمْ مِنَ الْعَذَابِ الْأَدْنَى دُونَ الْعَذَابِ الْأَكْبَرِ ] وه‌ به‌ دڵنیایی ئێمه‌ سزا نزیكه‌ كه‌مه‌كه‌ى دونیایان پێ ئه‌چێژین له‌ ده‌ردو نه‌خۆشى و به‌ڵاو موسیبه‌ت و وشكه‌ساڵى و گرانى و كوشتن و جێبه‌جێ كردنى سنورى خواو تێكشان له‌ جه‌نگدا كه‌ له‌ دونیا تووشیان ئه‌بێ جگه‌ له‌ سزا گه‌وره‌كه‌ كه‌ سزای ڕۆژی قیامه‌ته‌ [ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (٢١) ] واته‌: له‌ دونیا كه‌ تووشی به‌ڵاو موسیبه‌ت و ناخۆشی و سزایان ئه‌كه‌ین به‌ڵكو بگه‌ڕێنه‌وه‌ بۆ لای خوای گه‌وره‌و ته‌وبه‌ بكه‌ن و ئیمان بێنن.