﴿ أَوَلَمْ يَرَوْا۟ أَنَّا نَسُوقُ ٱلْمَآءَ إِلَى ٱلْأَرْضِ ٱلْجُرُزِ فَنُخْرِجُ بِهِۦ زَرْعًۭا تَأْكُلُ مِنْهُ أَنْعَٰمُهُمْ وَأَنفُسُهُمْ ۖ أَفَلَا يُبْصِرُونَ ﴾

“Are they not aware that it is We who drive the rain onto dry land devoid of herbage, and thereby bring forth herbage of which their cattle and they themselves do eat? Can they not, then, see [the truth of resurrection]?”

{تواناو دەسەڵاتی خوای گەورە} [ أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا نَسُوقُ الْمَاءَ إِلَى الْأَرْضِ الْجُرُزِ ] ئایا نابینن كه‌ ئێمه‌ ئه‌و ئاو و بارانه‌ هه‌ڵده‌گرین و ده‌ینێرین بۆ زه‌ویه‌كی وشك و ڕه‌ق كه‌ هیچ ڕووه‌ك و دانه‌وێڵه‌و گژوگیایه‌كی لێ نیه‌ [ فَنُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا تَأْكُلُ مِنْهُ أَنْعَامُهُمْ وَأَنْفُسُهُمْ ] به‌هۆی ئه‌و بارانه‌وه‌ له‌و زه‌ویه‌ مردووه‌ ڕه‌ق و وشكه‌، كشتوكاڵ و دانه‌وێڵه‌و ڕووه‌ك و گژوگیای لێ ده‌رئه‌كه‌ین كه‌ خۆیان و ئاژه‌ڵه‌كانیان لێی ئه‌خۆن [ أَفَلَا يُبْصِرُونَ (٢٧) ] ئه‌وه‌ بۆ ئه‌م نیعمه‌تانه‌ نابینن وه‌ بۆ شوكرانه‌بژێری نیعمه‌ته‌كانی خوای گه‌وره‌ ناكه‌ن.