﴿ فَلَمَّا قَضَيْنَا عَلَيْهِ ٱلْمَوْتَ مَا دَلَّهُمْ عَلَىٰ مَوْتِهِۦٓ إِلَّا دَآبَّةُ ٱلْأَرْضِ تَأْكُلُ مِنسَأَتَهُۥ ۖ فَلَمَّا خَرَّ تَبَيَّنَتِ ٱلْجِنُّ أَن لَّوْ كَانُوا۟ يَعْلَمُونَ ٱلْغَيْبَ مَا لَبِثُوا۟ فِى ٱلْعَذَابِ ٱلْمُهِينِ ﴾

“Yet [even Solomon had to die; but] when We decreed that he should die, nothing showed them that he was dead except an earthworm that gnawed away his staff. And when he fell to the ground, those invisible beings [subservient to him] saw clearly that, had they but understood the reality which was be­yond the reach of their perception, they would not have continued [to toil] in the shameful suffering [of servitude]”

{جن ‌و شەیتان غەیب نازانن} [ فَلَمَّا قَضَيْنَا عَلَيْهِ الْمَوْتَ ] كاتێك كه‌ بڕیاری مردنمان به‌سه‌ر سوله‌یمان پێغه‌مبه‌ردا - صلی الله علیه وسلم - دا كه‌ خۆی دابوو به‌سه‌ر گۆچانه‌كه‌یدا [ مَا دَلَّهُمْ عَلَى مَوْتِهِ إِلَّا دَابَّةُ الْأَرْضِ تَأْكُلُ مِنْسَأَتَهُ ] جنیه‌كان هه‌موویان ئیشیان ئه‌كرد كه‌سیان نه‌یانزانی كه‌ سوله‌یمان پێغه‌مبه‌ر - صلی الله علیه وسلم - مردووه‌ ته‌نها (مۆرانه‌) نه‌بێ كاتێك كه‌ گۆچانه‌كه‌ی خوارد ئه‌و كاته‌ سوله‌یمان پێغه‌مبه‌ر - صلی الله علیه وسلم - كه‌وته‌ سه‌رزه‌وی [ فَلَمَّا خَرَّ ] كاتێك كه‌ گۆچانه‌كه‌ی نه‌ما سوله‌یمان پێغه‌مبه‌ر - صلی الله علیه وسلم - كه‌وته‌ سه‌ر زه‌وی [ تَبَيَّنَتِ الْجِنُّ أَنْ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ الْغَيْبَ مَا لَبِثُوا فِي الْعَذَابِ الْمُهِينِ (١٤) ] ئه‌و كاته‌ جن بۆیان ده‌ركه‌وت كه‌ ئه‌گه‌ر ئێمه‌ غه‌یبمان بزانیایه‌ ئه‌مانزانی چه‌ندێكه‌ مردووه‌و له‌و ئیشه‌ قورسانه‌دا نه‌ئه‌ماینه‌وه‌ كه‌ سوله‌یمان پێغه‌مبه‌ر - صلی الله علیه وسلم - پێی ده‌كردین، دوای ئه‌وه‌ی كه‌ مرد ئیتر ڕۆیشتن وازیان له‌ ئیش كردن هێنا (ابن عباس و مجاهدو قتاده‌و حسن) ئه‌ڵێن: نزیكه‌ی ساڵێك بووه‌ مردووه‌ ئینجا جنییه‌كان زانیویانه.