﴿ أَلَمْ تَرَ أَنَّ ٱللَّهَ أَنزَلَ مِنَ ٱلسَّمَآءِ مَآءًۭ فَسَلَكَهُۥ يَنَٰبِيعَ فِى ٱلْأَرْضِ ثُمَّ يُخْرِجُ بِهِۦ زَرْعًۭا مُّخْتَلِفًا أَلْوَٰنُهُۥ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَىٰهُ مُصْفَرًّۭا ثُمَّ يَجْعَلُهُۥ حُطَٰمًا ۚ إِنَّ فِى ذَٰلِكَ لَذِكْرَىٰ لِأُو۟لِى ٱلْأَلْبَٰبِ ﴾

“ART THOU NOT aware that it is God who sends down water from the skies, and then causes it to travel through the earth in the shape of springs? And then He brings forth thereby herbage of various hues; and then it withers, and thou canst see it turn yellow; and in the end He causes it to crumble to dust. Verily, in [all] this there is indeed a reminder to those who are endowed with insight!”

[ أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً ] ئایا نابینی خوای گه‌وره‌ له‌ ئاسمانه‌وه‌ ئاوی بۆ دابه‌زاندوون به‌ باران بارین [ فَسَلَكَهُ يَنَابِيعَ فِي الْأَرْضِ ] وه‌ خستوویه‌تیه‌ ناو زه‌ویه‌وه‌و سه‌رچاوه‌ی ئاوی لێهه‌ڵئه‌قوڵێنێت [ ثُمَّ يُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا مُخْتَلِفًا أَلْوَانُهُ ] پاشان به‌هۆی ئه‌و ئاوه‌وه‌ جۆره‌ها دانه‌وێڵه‌و كشتوكاڵ ئه‌ڕوێنێ كه‌ ڕه‌نگ و تام و بۆن و شێوه‌یان جیاوازه‌ [ ثُمَّ يَهِيجُ ] له‌ پاش سه‌وزى وشك ئه‌بێ [ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ] وه‌ ئه‌بینی زه‌رد هه‌ڵئه‌گه‌ڕێ [ ثُمَّ يَجْعَلُهُ حُطَامًا ] پاشانیش هه‌ڵئه‌وه‌رێت و له‌ناو ئه‌چێت و تێكئه‌شكێت [ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَذِكْرَى لِأُولِي الْأَلْبَابِ (٢١) ] به‌ دڵنیایی ئه‌مه‌ یادخستنه‌وه‌یه‌كه‌ بۆ ئه‌و كه‌سانه‌ی كه‌ خاوه‌نی عه‌قڵی ساغ و سه‌لیم و ته‌واون تا په‌ندو ئامۆژگارى وه‌ربگرن و بزانن خۆیشان وه‌كو ئه‌و دانه‌وێڵه‌یه‌ سه‌ره‌تا گه‌نجن دواتر پیر ده‌بن و دواتر ده‌مرن، وه‌ دونیایش به‌هه‌مان شێوه‌یه‌و كۆتایى دێت.