﴿ وَلَا تُؤْتُوا۟ ٱلسُّفَهَآءَ أَمْوَٰلَكُمُ ٱلَّتِى جَعَلَ ٱللَّهُ لَكُمْ قِيَٰمًۭا وَٱرْزُقُوهُمْ فِيهَا وَٱكْسُوهُمْ وَقُولُوا۟ لَهُمْ قَوْلًۭا مَّعْرُوفًۭا ﴾

“And do not entrust to those who are weak of judgment the possessions which God has placed in your charge for [their] support; but let them have their sustenance therefrom, and clothe them, and speak unto them in a kindly way.”

[ وَلَا تُؤْتُوا السُّفَهَاءَ أَمْوَالَكُمُ الَّتِي جَعَلَ اللَّهُ لَكُمْ قِيَامًا ] وه‌ ئه‌و كه‌سانه‌ی كه‌ هه‌تیو و بێباوكن و هێشتا منداڵن یان ژیر نین ئێوه‌ى سه‌رپه‌رشتیاریان پاره‌كانیان ته‌سلیم مه‌كه‌ن تا گه‌وره‌ ده‌بن كه‌ خوای گه‌وره‌ به‌هۆى ئه‌و پاره‌و ماڵه‌وه‌ به‌رژه‌وه‌ندى دونیاو دوارۆژى ئێوه‌ی راگرتووه‌ [ وَارْزُقُوهُمْ فِيهَا وَاكْسُوهُمْ ] به‌ڵام ئه‌وه‌نده‌ی كه‌ پێویستیان بوو له‌ خواردن و پۆشاك و جلو به‌رگ بۆیان سه‌رف بكه‌ن [ وَقُولُوا لَهُمْ قَوْلًا مَعْرُوفًا (٥) ] وه‌ قسه‌یه‌كی جوانیان پێ بڵێن وه‌ك ئه‌وه‌ی كه‌ بڵێی هه‌ر كاتێك گه‌وره‌ بووی ئه‌وكاته‌ پاره‌كه‌ت ته‌سلیم ئه‌كه‌م ئێستا تۆ ناتوانی ته‌سه‌ڕوفی پێوه‌ بكه‌یت و له‌وانه‌یه‌ له‌ناوی بده‌یت.