﴿ وَمَآ أَرْسَلْنَا مِن رَّسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذْنِ ٱللَّهِ ۚ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذ ظَّلَمُوٓا۟ أَنفُسَهُمْ جَآءُوكَ فَٱسْتَغْفَرُوا۟ ٱللَّهَ وَٱسْتَغْفَرَ لَهُمُ ٱلرَّسُولُ لَوَجَدُوا۟ ٱللَّهَ تَوَّابًۭا رَّحِيمًۭا ﴾

“for We have never sent any apostle save that he should be heeded by God's leave. If, then, after having sinned against themselves, they would but come round to thee and ask God to forgive them - with the Apostle, too, praying that they be forgiven - they would assuredly find that God is an acceptor of repentance, a dispenser of grace.”

[ وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ ] وه‌ ئێمه‌ هیچ پێغه‌مبه‌رێكمان نه‌ناردووه‌ ئیلا بۆ ئه‌وه‌ نه‌بێ كه‌ به‌ ئیزنی خوای گه‌وره‌ گوێڕایه‌ڵی بكرێت [ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ] ئه‌گه‌ر ئه‌وان كاتێك كه‌ زوڵم له‌ نه‌فسی خۆیان ئه‌كه‌ن به‌وه‌ی كه‌ تاوان ئه‌كه‌ن [ جَاءُوكَ ] بێن بۆ لای تۆ ئه‌ی محمد- صلى الله عليه وسلم - [ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ ] وه‌ داوای لێخۆشبوون له‌ خوای گه‌وره‌ بكه‌ن بۆ تاوانه‌كانیان [ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ ] وه‌ پێغه‌مبه‌ری خواش- صلى الله عليه وسلم - داوای لێخۆشبوونیان بۆ بكات له‌ خواى گه‌وره‌ [ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا (٦٤) ] ئه‌وا ئه‌بینن كه‌ خوای گه‌وره‌ زۆر ته‌وبه‌یان لێ قبووڵ ده‌كات وه‌ زۆر به‌ڕه‌حم و سۆزو به‌زه‌ییه‌ له‌گه‌ڵیان.