﴿ وَوَصَّيْنَا ٱلْإِنسَٰنَ بِوَٰلِدَيْهِ إِحْسَٰنًا ۖ حَمَلَتْهُ أُمُّهُۥ كُرْهًۭا وَوَضَعَتْهُ كُرْهًۭا ۖ وَحَمْلُهُۥ وَفِصَٰلُهُۥ ثَلَٰثُونَ شَهْرًا ۚ حَتَّىٰٓ إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُۥ وَبَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةًۭ قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِىٓ أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ ٱلَّتِىٓ أَنْعَمْتَ عَلَىَّ وَعَلَىٰ وَٰلِدَىَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَٰلِحًۭا تَرْضَىٰهُ وَأَصْلِحْ لِى فِى ذُرِّيَّتِىٓ ۖ إِنِّى تُبْتُ إِلَيْكَ وَإِنِّى مِنَ ٱلْمُسْلِمِينَ ﴾

“NOW [among the best of the deeds which] We have enjoined upon man is goodness towards his parents. In pain did his mother bear him, and in pain did she give him birth; and her bearing him and his utter dependence on her took thirty months. and so, when he attains to full maturity and reaches forty years, he [that is righteous] prays: “O my Sustainer! Inspire me so that I may forever be grateful for those blessings of Thine with which Thou hast graced me and my parents, and that I may do what is right [in a manner] that will meet with Thy goodly acceptance; and grant me righteousness in my offspring [as well]. Verily, unto Thee have I turned in repentance: for, verily, I am of those who have surrendered themselves unto Thee!””

{ئامۆژگارى كردن به‌ چاكه‌ كردن له‌گه‌ڵ دایك و باوك} [ وَوَصَّيْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ إِحْسَانًا ] دایكی سه‌عد به‌ سه‌عدی وت: ئایا خوای گه‌وره‌ فه‌رمانی نه‌كردووه‌ به‌ گوێڕایه‌ڵی كردنی دایك و باوك؟ من ناخۆم و ناخۆمه‌وه‌ تا تۆ كوفر نه‌كه‌یت به‌ خوای گه‌وره‌، خواردن و خواردنه‌وه‌ی ناخوارد تا به‌زۆر ده‌میان ده‌كرده‌وه‌و خواردن و خواردنه‌وه‌یان پێده‌دا، خوای گه‌وره‌ ئه‌م ئایه‌ته‌ی دابه‌زاند: وه‌ ئێمه‌ ئامۆژگاری مرۆڤمان كردووه‌ به‌وه‌ی كه‌ له‌گه‌ڵ دایك و باوكیدا چاكه‌كار بێ [ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهًا وَوَضَعَتْهُ كُرْهًا ] دایكی كاتێك كه‌ ئه‌م منداڵه‌ هه‌ڵئه‌گرێ له‌ سكیدا زۆر تووشی ماندووبوون و ناڕه‌حه‌تی ئه‌بێت وه‌ كاتێكیش كه‌ ئه‌یبێت و دایئه‌نێت به‌هه‌مان شێوه‌ تووشی ماندووبوون و ناڕه‌حه‌تیه‌كی زۆر ئه‌بێت [ وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا ] وه‌ هه‌ڵگرتن و له‌ شیر بڕینه‌وه‌ی سی مانگه‌، واته‌: دوو ساڵ شیری پێ ئه‌دات لای كه‌مترینی حه‌ملیش كه‌ منداڵ تیایدا دروست بێت و بژی شه‌ش مانگه‌ ئه‌وه‌ لای كه‌مه‌كه‌یه‌تی وه‌ هه‌یه‌ حه‌وت مانگ تا نۆ مانگ، (ابن عباس) ده‌فه‌رمێت: ئه‌گه‌ر ئافره‌ت له‌ نۆ مانگی منداڵی بوو ئه‌وا بیست و یه‌ك مانگ شیری پێده‌دات، وه‌ ئه‌گه‌ر له‌ حه‌وت مانگی بووی ئه‌وا بیست و سێ مانگ شیری پێده‌دات، وه‌ ئه‌گه‌ر له‌ شه‌ش مانگی بووی ئه‌وا دوو ساڵی ته‌واو شیری پێده‌دات [ حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً ] تا ئه‌و منداڵه‌ گه‌وره‌ ئه‌بێت و ئه‌گاته‌ ئه‌وپه‌ڕی پێ گه‌یشتن له‌ عه‌قڵ و تێگه‌یشتن و هێزیدا وه‌ ئه‌گاته‌ چل ساڵی [ قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَى وَالِدَيَّ ] ئه‌ڵێ: ئه‌ی په‌روه‌ردگار وه‌كو ئیلهام بیخه‌ره‌ دڵم و یارمه‌تیم بده‌ له‌سه‌ر ئه‌وه‌ی كه‌ شوكری ئه‌و نیعمه‌ته‌ زۆرانه‌ی تۆ بكه‌م كه‌ ڕژاندووته‌ به‌سه‌ر مندا وه‌ به‌سه‌ر دایك و باوكمدا [ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ ] وه‌ یارمه‌تیم بده‌ به‌وه‌ی كه‌ كرده‌وه‌ی چاك بكه‌م كرده‌وه‌یه‌ك كه‌ تۆ پێی ڕازی بیت [ وَأَصْلِحْ لِي فِي ذُرِّيَّتِي ] وه‌ له‌ نه‌وه‌كانیشم نه‌وه‌ی صاڵح و چاكم پێ ببه‌خشه‌ [ إِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَإِنِّي مِنَ الْمُسْلِمِينَ (١٥) ] من ته‌وبه‌ ئه‌كه‌م و ئه‌گه‌ڕێمه‌وه‌ بۆ لای تۆ، وه‌ من یه‌كێكم له‌ موسڵمانان له‌وانه‌ی خۆیان ته‌سلیمی تۆ ئه‌كه‌ن، (ئه‌م ئایه‌ته‌ رێنماییه‌ بۆ ئه‌و كه‌سانه‌ی كه‌ ته‌مه‌نیان ده‌گاته‌ چل ساڵ ته‌وبه‌ نوێ بكه‌نه‌وه‌و عه‌زیمه‌تیان هه‌بێت به‌رده‌وام بن له‌سه‌ری).