﴿ فَلَمَّا رَأَوْهُ عَارِضًۭا مُّسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ قَالُوا۟ هَٰذَا عَارِضٌۭ مُّمْطِرُنَا ۚ بَلْ هُوَ مَا ٱسْتَعْجَلْتُم بِهِۦ ۖ رِيحٌۭ فِيهَا عَذَابٌ أَلِيمٌۭ ﴾

“And so, when they beheld it in the shape of a dense cloud approaching their valleys, they exclaimed, “This is but a heavy cloud which will bring us [wel­come] rain!” [But Hud said:] “Nay, but it is the very thing which you [so contemptuously] sought to hasten - a wind bearing grievous suffering,”

[ فَلَمَّا رَأَوْهُ عَارِضًا مُسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ ] كاتێك كه‌ هه‌ورێكیان بینی كه‌ له‌ ئاسۆوه‌ بۆیان ده‌ركه‌وت و به‌ره‌و ڕووی ئه‌مان و دۆڵ و شیوه‌كانیان هات كه‌ كشتوكاڵ و دانه‌وێڵه‌و باخیان له‌وێ بوو [ قَالُوا هَذَا عَارِضٌ مُمْطِرُنَا ] چه‌ند ساڵێك بوو خوای گه‌وره‌ بارانی لێیان گرتبووه‌وه‌و باران ناباری كاتێك كه‌ هه‌ورێك هات وایان زانی ئه‌مه‌ هه‌ورێكه‌و بۆ ئه‌وان بارانی تیایه‌ بۆیه‌ پێی دڵخۆش بوون [ بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُمْ بِهِ ] هود - صلی الله علیه وسلم - فه‌رمووی: به‌ڵكو ئه‌مه‌ ئه‌و سزایه‌یه‌ كه‌ خۆتان په‌له‌تان ده‌كردو داواتان ئه‌كرد [ رِيحٌ فِيهَا عَذَابٌ أَلِيمٌ (٢٤) ] ئه‌مه‌ بایه‌كه‌ له‌لایه‌ن خوای گه‌وره‌وه‌ سزایه‌كی زۆر به‌ ئێش و ئازاری تیادایه‌ بۆتان.