﴿ مَّثَلُ ٱلْجَنَّةِ ٱلَّتِى وُعِدَ ٱلْمُتَّقُونَ ۖ فِيهَآ أَنْهَٰرٌۭ مِّن مَّآءٍ غَيْرِ ءَاسِنٍۢ وَأَنْهَٰرٌۭ مِّن لَّبَنٍۢ لَّمْ يَتَغَيَّرْ طَعْمُهُۥ وَأَنْهَٰرٌۭ مِّنْ خَمْرٍۢ لَّذَّةٍۢ لِّلشَّٰرِبِينَ وَأَنْهَٰرٌۭ مِّنْ عَسَلٍۢ مُّصَفًّۭى ۖ وَلَهُمْ فِيهَا مِن كُلِّ ٱلثَّمَرَٰتِ وَمَغْفِرَةٌۭ مِّن رَّبِّهِمْ ۖ كَمَنْ هُوَ خَٰلِدٌۭ فِى ٱلنَّارِ وَسُقُوا۟ مَآءً حَمِيمًۭا فَقَطَّعَ أَمْعَآءَهُمْ ﴾

“[And can] the parable of the paradise which the God-conscious are promised [a paradise] wherein there are rivers of water which time does not corrupt, and rivers of milk the taste whereof never alters, and rivers of wine delightful to those who drink it, and rivers of honey of all impurity cleansed, and the enjoyment of all the fruits [of their good deeds] and of forgiveness from their Sustainer -: can this [parable of paradise] be likened unto [the parable of the recompense of] such as are to abide in the fire and be given waters of burning despair to drink, so that it will tear their bowels asunder?”

{خواردنه‌وه‌كانى به‌هه‌شت} [ مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فِيهَا أَنْهَارٌ مِنْ مَاءٍ غَيْرِ آسِنٍ ] نمونه‌و سیفه‌تی ئه‌و به‌هه‌شته‌ی كه‌ خوای گه‌وره‌ به‌ڵێنی به‌ كه‌سانی موتته‌قی و له‌خواترس داوه‌ جۆره‌ها ڕووباری تیادایه‌ له‌ ئاو كه‌ تێكنه‌چووه‌و نه‌گۆڕاوه‌و بۆگه‌ن نه‌بووه‌ [ وَأَنْهَارٌ مِنْ لَبَنٍ لَمْ يَتَغَيَّرْ طَعْمُهُ ] وه‌ چه‌نده‌ها ڕووباری تری تیادایه‌ له‌ شیر كه‌ ئه‌میش تامی نه‌گۆڕاوه‌ وه‌ شیرێكه‌ له‌وپه‌ڕی پاكی و سافی و شیرینی و چه‌وری و سپێتییه‌ [ وَأَنْهَارٌ مِنْ خَمْرٍ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِينَ ] وه‌ چه‌نده‌ها ڕووباری تر له‌ مه‌ی كه‌ ئه‌وانه‌ی ئه‌یخۆنه‌وه‌ تام و چێژو له‌زه‌تی لێ ئه‌كه‌ن وه‌كو مه‌ی دونیا نیه‌ كه‌ تام و بۆنی ناخۆش بێت و مرۆڤـ توشی سه‌رئێشه‌و سك ئێشه‌ بكات [ وَأَنْهَارٌ مِنْ عَسَلٍ مُصَفًّى ] وه‌ چه‌نده‌ها ڕووباری تر له‌ هه‌نگوینی پاڵفته‌كراو كه‌ له‌وپه‌ڕی جوانی و پاكی و تام و بۆن خۆشیدایه‌ [ وَلَهُمْ فِيهَا مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ ] وه‌ هه‌موو به‌روبووم و به‌رهه‌مێكیان بۆ هه‌یه‌ له‌به‌هه‌شتدا [ وَمَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ ] وه‌ لێخۆشبوونی خوای گه‌وره‌یان بۆ هه‌یه‌ [ كَمَنْ هُوَ خَالِدٌ فِي النَّارِ وَسُقُوا مَاءً حَمِيمًا ] ئایا كه‌سانێك له‌م نازو نیعمه‌تانه‌ی به‌هه‌شتدا بن وه‌كو كه‌سانێك وان بۆ هه‌میشه‌یی و به‌نه‌مری له‌ ئاگری دۆزه‌خدان؟ وه‌ كاتێك كه‌ ئاویان پێ ئه‌درێ ئاوێكی گه‌رمی كوڵاوی ناو ئاگری دۆزه‌خیان پێ ئه‌درێ؟ [ فَقَطَّعَ أَمْعَاءَهُمْ (١٥) ] كه‌ هه‌موو گه‌ده‌یان ئه‌پچڕێنێ و ئه‌یتاوێنێته‌وه‌ له‌به‌ر زۆر گه‌رمی، نه‌خێر یه‌كسان نین، كه‌واته‌ كار بۆ به‌هه‌شت بكه‌ن و خۆتان له‌ دۆزه‌خ بپارێزن.