﴿ فَإِنْ عُثِرَ عَلَىٰٓ أَنَّهُمَا ٱسْتَحَقَّآ إِثْمًۭا فَـَٔاخَرَانِ يَقُومَانِ مَقَامَهُمَا مِنَ ٱلَّذِينَ ٱسْتَحَقَّ عَلَيْهِمُ ٱلْأَوْلَيَٰنِ فَيُقْسِمَانِ بِٱللَّهِ لَشَهَٰدَتُنَآ أَحَقُّ مِن شَهَٰدَتِهِمَا وَمَا ٱعْتَدَيْنَآ إِنَّآ إِذًۭا لَّمِنَ ٱلظَّٰلِمِينَ ﴾

“But if afterwards it should come to light that the two [witnesses] have become guilty of [this very] sin, then two others - from among those whom the two former have deprived of their right - shall take their place and shall swear by God, "Our testimony is indeed truer than the testimony of these two, and we have not transgressed the bounds of what is right - or else, may we indeed be counted among the evildoers!"”

[ فَإِنْ عُثِرَ عَلَى أَنَّهُمَا اسْتَحَقَّا إِثْمًا فَآخَرَانِ يَقُومَانِ مَقَامَهُمَا مِنَ الَّذِينَ اسْتَحَقَّ عَلَيْهِمُ الْأَوْلَيَانِ فَيُقْسِمَانِ بِاللَّهِ لَشَهَادَتُنَا أَحَقُّ مِنْ شَهَادَتِهِمَا ] وه‌ ئه‌گه‌ر ده‌ركه‌وت كه‌ ئه‌م دوو شایه‌ته‌ كافره‌ تاوانیان ئه‌نجام داوه‌ به‌وه‌ى شایه‌تیه‌كه‌ یان وه‌سیه‌ته‌كه‌یان گۆڕیوه‌ یان شاردوویانه‌ته‌وه‌ ئه‌وا دوو كه‌سی ترى نزیك له‌ مردووه‌كه‌ كه‌ شایه‌نى میراتیه‌كه‌ن له‌جێی ئه‌وان هه‌ڵئه‌ستن سوێند ئه‌خۆن به‌خوای گه‌وره‌ كه‌ ئه‌م شایه‌تیه‌ی ئێمه‌ ئه‌یده‌ین ته‌واوترو دادپه‌روه‌رتره‌ له‌ شایه‌تی ئه‌و دوو كه‌سه‌ی پێشتر كه‌ شایه‌تیان داو ئه‌وان درۆیان كرد یان خیانه‌تیان كرد یان شاردیانه‌وه‌ [ وَمَا اعْتَدَيْنَا ] وه‌ ئێمه‌ ده‌ستدرێژی ناكه‌ین و شایه‌تی ناحه‌ق ناده‌ین [ إِنَّا إِذًا لَمِنَ الظَّالِمِينَ (١٠٧) ] ئه‌گه‌ر شایه‌تی ناحه‌قمان دا ئێمه‌ له‌ زاڵم و سته‌مكارانین.