﴿ وَلَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَٰدَىٰ كَمَا خَلَقْنَٰكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍۢ وَتَرَكْتُم مَّا خَوَّلْنَٰكُمْ وَرَآءَ ظُهُورِكُمْ ۖ وَمَا نَرَىٰ مَعَكُمْ شُفَعَآءَكُمُ ٱلَّذِينَ زَعَمْتُمْ أَنَّهُمْ فِيكُمْ شُرَكَٰٓؤُا۟ ۚ لَقَد تَّقَطَّعَ بَيْنَكُمْ وَضَلَّ عَنكُم مَّا كُنتُمْ تَزْعُمُونَ ﴾

“[And God shall say:] "And now, indeed, you have come unto Us in a lonely state, even as We created you in the first instance; and you have left behind you all that We bestowed on you [in your lifetime]. And We do not see with you those intercessors of yours whom you supposed to have a share in God's divinity with regard to yourselves! Indeed, all the bonds between you [and your earthly life] are now severed, and all your former fancies have forsaken you!”

[ وَلَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَى كَمَا خَلَقْنَاكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ ] وه‌ ئێوه‌ كاتێك كه‌ ئه‌مرن تاك تاك و یه‌ك یه‌ك دێن كه‌سوكارتان له‌گه‌ڵدا نیه‌ هه‌مووتان به‌یه‌كه‌وه‌ نین، به‌ڵكو هه‌روه‌كو چۆن سه‌ره‌تا دروستمان كردن به‌و شێوازه‌ دێنه‌وه‌، چۆن سه‌ره‌تا به‌ڕووتی و به‌پێی په‌تی و به‌خه‌ته‌نه‌ نه‌كراوی له‌ دایك بوون ئاواش ئه‌گه‌ڕێنه‌وه‌ بۆ لای خوا [ وَتَرَكْتُمْ مَا خَوَّلْنَاكُمْ وَرَاءَ ظُهُورِكُمْ ] وه‌ ئه‌وه‌یشی كه‌ له‌ دونیادا پێمان به‌خشین له‌سه‌روه‌ت و سامان و ماڵ و ده‌سه‌ڵات هه‌موویتان له‌ دواى خۆتان به‌جێ هێشت له‌ دونیادا [ وَمَا نَرَى مَعَكُمْ شُفَعَاءَكُمُ الَّذِينَ زَعَمْتُمْ أَنَّهُمْ فِيكُمْ شُرَكَاءُ ] وه‌ نابینن ئێستا ئه‌و كه‌سانه‌ی كه‌ له‌ دونیادا كردبووتان به‌ شه‌ریك بۆ خوای گه‌وره‌و ئه‌تانپه‌رستن و ئه‌تانووت ئه‌مانه‌ ناپه‌رستین ته‌نها بۆ ئه‌وه‌ نه‌بێ له‌ خوامان نزیك بكه‌نه‌وه‌ ئه‌ی كوا ئێستا بۆ له‌گه‌ڵتاندا نین [ لَقَدْ تَقَطَّعَ بَيْنَكُمْ ] به‌ دڵنیایی هه‌موو په‌یوه‌ندیه‌كانى نێوان ئێوه‌و په‌رستراوه‌كانتان پچڕا [ وَضَلَّ عَنْكُمْ مَا كُنْتُمْ تَزْعُمُونَ (٩٤) ] وه‌ئه‌وه‌ی كه‌ به‌گومانی خۆتان كردبووتان به‌ شه‌ریك بۆ خوای گه‌وره‌ هه‌مووی ون و وێڵ بوو هیچی نه‌ما.